ಇವತ್ತು ಒಂದು ಹೊಸ ಕವಿತೆ ಬರೆದಿದ್ದೇನೆ. ನಾವು ಏನನ್ನೋ ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಅಂದುಕೊಂಡಿರುತ್ತೇವೆ. ಆ ಕೆಲಸವನ್ನು ಮಾಡುತ್ತ ಅದರಲ್ಲೇ ಮುಳುಗಿಬಿಡುತ್ತೇವೆ. ಕೆಲವು ಕಾಲದ ನಂತರ ಹಿಂದಿರುಗಿ ನೋಡಿದರೆ ಆ ಕೆಲಸವೇ ನಮ್ಮನ್ನು ರೂಪಿಸಿಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ. ಇದೊಂದು ಚೋದ್ಯ!

ಕೆತ್ತಲು ಹೋದೆ

ಕೆತ್ತಲು ಹೋದೆ

ಕೆತ್ತುತ್ತ ಕೆತ್ತುತ್ತ  ಏನು ಕೆತ್ತಬೇಕೆಂಬುದ ಮರೆತೆ

ಮೊದಲು ತಲೆ 

ಆಮೇಲೆ ಕಣ್ಣು ಮೂಗು ಕಿವಿ ಬಾಯಿ 

ಕುತ್ತಿಗೆ 

ಭುಜ ಹೊಟ್ಟೆ ಹೊಕ್ಕುಳ

ತೊಡೆ ಕಾಲು

ಕೊನೆಗೆ ಪಾದ 

ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ನಿಲ್ಲಬೇಕು,  ಅದಕ್ಕೆ ಬೆನ್ನು

ಹೀಗೆ ಮಾಡುತ್ತ ಮಾಡುತ್ತ  ಇರುವಾಗ 

ಮೂರ್ತಿ ಕೇಳಿತು

ನೀನೇನು ಮಾಡುತ್ತಿರುವೆ?

ನಾನು ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಸ್ತಬ್ಧ

ಅಪ್ಪನನ್ನೇ ಮಗು ಕೇಳಿದಂತೆ ಪ್ರಶ್ನೆ

ಮೂರ್ತಿ ಹೇಳಿತು

ನೀನು ಮಾಡುತ್ತಿಲ್ಲ ನನ್ನ

ನಾನು ಮೊದಲು ಇದ್ದೆ

ಈಗಲೂ ಇದ್ದೇನೆ

ನಾಳೆಯೂ ಇರುತ್ತೇನೆ

ನೀನು ಕೆತ್ತುತ್ತಿರುವೆ ನಿನ್ನನ್ನೆ

ಎಚ್ಚರ, 

ಒಂದೊಂದು ಪೆಟ್ಟನ್ನೂ ಜಾಗ್ರತೆಯಿಂದ ಹಾಕು!